Najprawdopodobniej ich ładniejszy, bardziej nasycony kolor to sumaryczna wszystkiego co trafiło ostatnio do wody podczas podmianki. Kupiłem nowe opakowanie Mosura Rich Water, podaję od niedawna Azoo Triple Black Water.
A więc wraz z podmianką otrzymały kwasy humusowe, kwasy fulwowe, aminokwasy , taninę, mikroelementy, witaminy i pewnie inne składniki o których nie pisze producent.
Zaintrygowały mnie natomiast glony których przybywa, zwłaszcza ich kolor ... u mnie ciemno żółto-brunatny. Jeśli akwarium służy do celów zarobkowych nie ma to większego znaczenia, natomiast w pięknych dekoracyjnych zbiornikach na które często z przyjemnością patrzymy, niestety tak.
Poniżej ciekawy artykuł o Okrzemku.
NIEPROSZENI GOŚCIE W AKWARIUM - Dorota
Maciejowska-Jasiok
Okrzemki (Bacillariophyceae), to organizmy samożywne, tzn. mające zdolność do samodzielnego wytwarzania, przy udziale energii świetlnej i barwników asymilacyjnych, materii organicznej ze związków nieorganicznych, takich jak woda czy dwutlenek węgla. W całej przyrodzie ożywionej możliwości takie posiadają tylko rośliny zielone, stanowiące pokarm pierwotny, dla nie posiadającego barwników asymilacyjnych świata zwierzęcego. Według teoretycznych obliczeń okrzemki produkują prawie połowę materii organicznej syntetyzowanej w ciągu roku na kuli ziemskiej.
W komórkach okrzemek gromadzą się, w formie kropelek, tłuszcze i inne substancje zapasowe. Wartości odżywcze tych substancji, a zwłaszcza tłuszczu, zadecydowały o tym, że okrzemki są chętnie wykorzystywane jako pokarm przez drobne organizmy zwierzęce - zooplankton. Często pod mikroskopem zaobserwować można ameby, których wnętrze wypełnione jest całymi okrzemkami. Okrzemki stanowią też pożywienie bezpośrednie lub pośrednie dla wielu gatunków ryb. Pośrednie wówczas gdy są one pokarmem drobnego planktonu czy bentosu zwierzęcego, a ten z kolei dopiero ryb. Będąc pokarmem pośrednim dla ryb, decydują niekiedy o rozmieszczeniu pewnych ich gatunków. 1 tak np. w morzach gdzie występują duże ilości okrzemek można spodziewać się ławic sardynek.
Jak już wspomniono atrakcyjność swoją jako pokarm zawdzięczają okrzemki wysokiej wartości kalorycznej, osiągają dzięki tłuszczowi gromadzącemu się w cytoplaźmie, wypełniającej wnętrze komórki. W cytopłażmie znajdują się również chromatofony (w ilości 1-4), warunkujące zabarwienie okrzemek. Zawierają one kilka barwników: zlelony chlorofil, żółtopomarańczowy karoten i brunatny ksantofil. W zależności od stosunków ilościowych pomiędzy tymi barwnikami okrzemki przyjmują rożne zabarwienie. Najczęściej są żółte, oliwkowozielone lub brunatne. Gdy te drobniutkie organizmy występują w dużych ilościach nadają wodzie lub podłożu szarobrunatne zabarwienie. Nadają też wodzie charakterystyczny zapach, od słabo aromatycznego do przypominającego woń psujących się ryb.
Okrzemki albo swobodnie pływają w wodzie (plankton), albo też osiedlają się na podłożu (bentos). Te które, nie są na stałe przymocowane do podłoża mogą poruszać się. Zdolność do ruchu polega na wydzielaniu przez szczelinę w pancerzyku strumienia śluzu, który w zetknięciu z podłożem przesuwa komórkę.
Komórki okrzemek mają zdolność do szybkiego dzielenia się, dzięki czemu w sprzyjających warunkach w krótkim czasie powstają miliony osobników. Najczęstszym sposobem rozmnażania u okrzemek jest podział komórki macierzystej na dwie potomne. Pierwszą oznaką rozpoczynającego się podziału jest rozsuwanie się wieczka i denka, na wskutek wzrostu zawartości wnętrza komórki. Jedna z potomnych komórek otrzymuje wieczko, a druga denko i dobudowują sobie brakujące części. Poza takim obserwuje się również u okrzemek rozmnażanie płciowe.
W akwariach raczej rzadko spotykamy się z masowym pojawieniem się okrzemek, gdyż najliczniej rozwijają się w zbiornikach o podłożach mulistych. Ilości w jakich występują one przeciętnie w naszych akwariach są korzystne dla ryb, gdy i zwiększają one w procesie fotosyntezy natlenienie wody.
Stanowią również naturalny pokarm dla zooplanktonu, bentosu zwierzęcego oraz małych larw ryb.
Okrzemki pojawiające się masowo w dużych zbiornikach wodnych, zwłaszcza przeznaczonych do hodowli i odłowu ryb mogą stanowić plagę. Zaklejają one bowiem oczka sieci i powodują ich opadanie na dno. W sztucznych zbiornikach wodnych (zaporowych) przyczyniają się do zatykania śluz. Osadzają się też na skrzelach młodego narybku, a wydzielające się w procesie fotosyntezy pęcherzyki tlenu powodują wynoszenie rybek na powierzchnię i w rezultacie ich śmierć. Masowe pojawy tzw. okrzemek, jak i innych glonów, nie są korzystne i z tego względu, że powodują ograniczenie rozwoju planktonu i bentosu zwierzęcego, a tym samym obniżają wartości pokarmowe, zwłaszcza planktonu jako całości. Dalszą konsekwencją zakwitów okrzemek jest obumieranie i rozkładanie się fitoplanktonu (planktonu roślinnego) i pochłanianie z wody tlenu, a wydzielanie do środowiska wodnego dwutlenku węgla i szeregu innych toksycznych produktów rozkładu materii organicznej. Między innymi z tych właśnie powodów nie należy dopuszczać w akwariach do zbytniego rozwoju glonów.